Dosije: Vuk Jeremić, 2. deo

 „Do 35. godine života nameravam doktorat naplatiti u Londonu, Njujorku, Tokiju ili Hongkongu, vršeći surovo kapitalističko izrabljivanje na berzi, a posle toga se baviti humanitarnim radom, posmatranjem ptica i filatelijom, paralelno s držanjem značajnog dela akcija ‘Plejboja’ i portfeljom ministra za istraživanje ruda i gubljenje vremena u Vladi Srbije“. (Vuk Jeremić, London, 1997. godine)

Ono što je možda nekima izgledalo samo kao šala dvadesetdvogodišnjeg londonskog studenta, dve decenije kasnije ispostaviće se kao životna strategija neuspelog kandidata za generalnog sekretara UN i aktuelnog pretendenta na mesto predsednika Srbije, Vuka Jeremića.

Ponikao u porodici koja je bila privilegovana za vreme režima Slobodana Miloševića, što mu je omogućilo da sa bezbedne distance odgleda surove devedesete na Balkanu, Jeremić gotovo da je prešao zacrtani put od beogradskog gimnazijalca, preko londonskog studenta, najmlađeg ministra spoljnih poslova Srbije, predsedavajućeg Generalne skupštine UN pa do hongkonške kapitalizacije svojih političkih veza, zaključno sa kandidaturom za prvog čoveka Srbije. Od namere da kabinet na Andrićevom vencu pretvori u svoje nedosanjano ministarstvo “za istraživanje ruda i gubljenje vremena” Vuka Jeremića deli samo još jedan korak – volja građana Srbije. Ironija sudbine htela je da ga baš na poslednjoj stepenici do toliko željenog cilja, sačeka odluka upravo onih na čijim leđima je izgradio sve svoje lične uspehe.

Premda “ukrašen” diplomama najskupljih i najprestižnijih svetskih univerziteta, te perfektnim znanjem engleskog jezika, naličje Jeremićevog uspona satkano je od licemerja, dvoličnosti, laži i prevara: od poricanja veza sa Miloševićevim režimom preko plasiranja lažnih tvrdnji da je bio lider petooktobarskog demokratskog pokreta, manipulacija nacionalnim osećanjima svojih sunarodnika s jedne i upornog obmanjivanja svetskih diplomata s druge strane, neiskrene borbe za Kosovo vođene u luksuzu svetskog džet seta, preko kumovskih veza sa najpoznatijim balkanskim prevarantima, pa sve do direktnog obmanjivanja građana Srbije o tome ko zaista finansira njegove aktivnosti po okončanju karijere u Ujedinjenim nacijama. Danas, 20 godina nakon onog londonskog proglasa, građani Srbije napokon su dobili priliku da saznaju ko je zapravo Vuk Jeremić, miljenik nekadašnjeg predsednika Borisa Tadića kao i nekih od najmoćnijih tajkunsko - finansijskih krugova u regionu.

Životni put beskrupuloznog čoveka nezajažljivih ambicija

Iako za politički uspon pre svega može da zahvali svom profesoru iz gimnazije i političkom mentoru Borisu Tadiću, Jeremić je do kapitalizacije tog uspeha došao zahvaljujući nepreglednom nizu obmana i prevara. Životni i politički put Vuka Jeremića predstavlja put beskrupuloznog čoveka nezajažljivih ambicija koji poseduje nesvakidašnji talenat da svaku životnu situaciju makijavelistički iskoristi za zadovoljenje svojih sebičnih ciljeva – počev od saobraćajne nesreće koju je skrivio njegov otac i koja ga je odvela put Londona, preko pogodnosti koje su dolazile od veza sa Miloševićevim režimom, unutrašnjih previranja u Srbiji nakon 2000. godine, jednostranog proglašenja kosovske nezavisnosti, sticaja okolnosti koji ga je kao kandidata iz Istočne Evrope doveo do mesta predsedavajućeg GS UN, pa sve do osnivanja CIRSD-a kao platforme za unovčavanje ličnih veza i kontakata koje je smišljeno gradio koristeći resurse države Srbije.

Mladi socijalista pod maskom revolucionara

Jedna od najvećih neistina koju je sam lansirao i koja govori o Jeremićevom karakteru ticala se njegovog političkog angažmana u periodu pre 5. oktobra 2000. godine. Iako za sebe tvrdi da je bio jedan od predvodnika antimiloševićevskog pokreta, postoje brojna svedočenja i dokazi da je period pre pada srpskog diktatora proveo na suprotnoj strani barikada.

Između ostalih, saznanja da je Jeremić u drugoj polovini devedesetih bio blizak Miloševićevoj partiji, u intervjuu za jedan beogradski tabloid izneo je i lider Socijalističke partije Srbije Ivica Dačić. Da Jeremić jeste bio član, ali ne i funkcioner mladih socijalista, u izjavi za isti list tvrdili su i bivši funkcioneri SPS Uroš Šuvaković i Milisav Petronijević, nekadašnji predsednik Gradskog odbora SPS. Petronijević je tom prilikom ukazao da, iako mu je poznato da se ime Tadićevog šefa diplomatije nalazilo u stranačkim arhivama, to nije moguće dokazati s obzirom na to da su one zapaljene tokom demonstracija 5. oktobra 2000. godine.

Priču o Jeremićevoj bliskosti sa Miloševićevom strankom indirektno je potvrdio i njegov otac, Mihajlo Jeremić, bivši direktor “Jugopetrola” i uticajni član SPS-a. “Pravo da vam kažem, ne mogu da tvrdim da Vuk nije bio u SPS kao omladinac. A i ne vidim što je to važno?”, rekao je Mihajlo Jeremić odgovarajući na pitanje da li je tačno da je njegov sin bio u stranci Slobodana Miloševića. Za razliku od njegovog oca koji, kao prekaljeni socijalista, u članstvu svog sina u SPS-u nije video neki poseban problem, neposredno po stupanju na ministarsku funkciju 2007. godine, Vuk Jeremić je izjavio da je priča o njegovim vezama sa tom partijom "potpuno neumesna". “Niko ne može da kaže da sam iznikao iz SPS, jer sam svoje političko delovanje započeo pre 5. oktobra, u okviru otpora režimu Slobodana Miloševića, i od tada moja karijera ima jedan demokratski kontinuitet”, rekao je Jeremić otvoreno obmanjujući javnost i prenebregavajući činjenicu da je bio deo privilegovane kaste Miloševićevog režima.

Jeremić bio je jedan od malobrojnih mladih simpatizera Slobodana Miloševića

I dok je priča o Jeremićevom formalnom članstvu u SPS-u ostala u domenu spekulacija i dimu spaljenih dokaza, ono što je neosporno jesu njegove suštinske veze sa Miloševićevim režimom. Da je Jeremić bio deo struktura Miloševićevog režima dokazuje i njegovo angažovanje u svojstvu menadžera Organizacije srpskih studenata u inostranstvu na „širenju istine o događajima u Srbiji”. Za delovanje te organizacije čiji je osnovni zadatak bio da svetom širi propagandnu “istinu” Miloševićevog režima otvoreno se može reći da je bila deo propagandne mašinerije tadašnjeg diktatora u Beogradu.

U pokušaju da saznamo kakvu je Jeremić zaista imao ulogu u antimiloševićevskom pokretu neposredno pred 5. oktobra 2000. godine, ekipa Antidota kontaktirala je nekolicinu nekadašnjih lidera pokreta “Otpor” koji su nam potvrdili da Jeremić nije bio član tog pokreta. Po njihovim rečima, čak i da je imao nameru da pristupi “Otporu”, Jeremiću kao sinu visokog funkcionera Miloševićevog režima bilo bi nemoguće da dobije istaknutiju ulogu u samom pokretu, a po najmanje lidersku. Nekadašnji otporaši takođe su nam ukazali da su, u vreme Jeremićevog šurovanja sa SPS-om, mladi ljudi njegovih godina uglavnom bili na prvoj liniji borbe protiv režima, dok su se socijalistima priklanjali samo beskrupulozni karijeristi i oni koji su imali direktnu materijalnu korist od članstva u Miloševićevoj stranci.

Beskrupuloznost u obmanjivanju građana da je sarađivao sa Zoranom Đinđićem

Ništa manje kontroverzi nije izazivalo ni pitanje Jeremićeve infiltracije u postpetooktobarske političke strukture. Iako nema sumnji da ga je u njih uveo tadašnji funkcioner Demokratske stranke i kasnije predsednik Srbije Boris Tadić, Jeremić nije odoleo da se u više navrata lažno predstavi kao savetnik i blizak saradnik pokojnog premijera Zorana Đinđića. Poslednji put to je učinio 12. marta ove godine, oglašavajući se na svom Tviter nalogu povodom godišnjice Đinđićeve smrti.

Više bliskih saradnika Zorana Đinđića javno je negiralo bilo kakvu Jeremićevu vezu sa ubijenim premijerom. Prema njihovim navodima on ne samo da nije bio Đinđićev savetnik, već je bio najobičniji stažista koji nije radio nikakav ozbiljan posao u Vladi. Prema svedočenju Gorana Vesića, jednog od najbližih Đinđićevih saradnika, Jeremića je u Vladu (ali ne i u Kabinet premijera) 2002. godine doveo Boris Tadić i zamolio Đinđića da ga primi kao stažistu kako bi stekao uslov za upis postdiplomskih studija na Harvardu. Jeremić je, prema njegovim rečima, posle nekoliko meseci stažiranja bukvalno najuren iz Vlade zbog "neopreznih kontakata sa stranim ambasadorima".

O kakvim se zapravo kontaktima radilo otkrio je sajt Slobodna Bosna u tekstu iz 2004. godine. U tom članku je navedeno da je Jeremića na stažiranje u Vladu Srbije, a ne Đinđićev kabinet, doveo lično Boris Tadić i to sa obrazloženjem da je njegovom bivšem učeniku, perspektivnom diplomcu Kembridža, potrebna odgovarajuća praksa kako bi se upisao na Kenedijevu školu za državnu upravu, u okviru Harvard univerziteta. U pitanju je škola koju je o trošku svojih vlada ili obrazovnih fondacija pohađaju mlade diplomate i budući lideri iz zemalja širom sveta.

Istina o njegovom “radu” u kabinetu Zorana Đinđića

Tokom Jeremićevog stažiranja u Vladi Srbije, došlo je do hapšenja Volfa Minića, opskurne ličnosti umešane u poslove šverca cigaretama. Tragajući za stranim agentima infiltriranim u nove političke strukture u Beogradu, srpske bezbednosne službe presrele su razgovor između engleskog ambasadora Čarlsa Kraforda (Charlesa Crawforda) i Vuka Jeremića, u kome engleski ambasador panično moli Jeremića da pokuša preko kabineta premijera da izdejstvuje da se Minić pusti iz zatvora. Svestan da bi mešanje u takve poslove moglo da mu šteti, Jeremić je uznemiren i uplašen zamerio ambasadoru što ga je oko toga zvao, napominjući mu da je važnije da ga koriste kada dođe do privatizacija firmi, kako su se i dogovarali ranije. Taj je razgovor predočen Đinđiću i Jeremić je odmah izbačen iz Vlade pod sumnjom da je saradnik britanske obaveštajne službe. [1]

Pre dolaska u Vladu Srbije Jeremić je već stažirao u saveznom Ministarstvu za telekomunikacije koje je vodio Boris Tadić. U pokušaju da sebi obezbedi što bolje startne pozicije za predstojeće privatizacione procese u Srbiji, Tadiću i Jeremiću se približava grčki tajkun, vlasnik Olimpijakosa Sokritis Kokalis čija fondacija dodeljuje Jeremiću stipendiju za odlazak na Harvard.

 

Operacija Jeremić: kako je Damir Fazlić kreirao svog trola

Iako izbačen zbog “neopreznih kontakata sa stranim ambasadorima” što je bio eufemizam za špijunažu u korist strane zemlje, Jeremić se u političke strukture Srbije vratio 2003. godine izborom Borisa Tadića na mesto ministra odbrane Državne zajednice Srbije i Crne Gore. Međutim, epizodu sa Jeremićevim kratkotrajnim boravkom u Vladi Srbije obeležile su njegove veze sa još jednom opskurnom ličnošću – jednim od najpoznatijih balkanskih mešetara i prevaranata Damirom Fazlićem, Jeremićevim nerazdvojnim prijateljem još iz studentskih dana. Poznanstvo sa Fazlićm, ispostaviće se, predstavljaće prekretnicu u Jeremićevom životu jer će od njega naučiti sve obrasce delovanja jednog vrhunskog prevaranta, kolekcionara savršenih zločina.

U vreme Jeremićevog dolaska na stažiranje u Vladi Srbije, Fazlić je pokušavao da za sebe obezbedi poslovne kombinacije u Srbiji i Bosni i Hercegovini, javno se hvaleći da je svog čoveka instalirao u kabinet srpskog premijera. Tokom 2002. godine izbio je skandal kada je Zoran Đinđić obavešten da se Fazlić u Sjedinjenim Američkim Državama lažno predstavljao kao njegov nećak prikupljajući na taj način novac kao pomoć novoj demokratskoj vladi u Beogradu, a zapravo ga preusmeravajući u svoje džepove.

U vreme Vlade Zorana Đinđića, Damir Fazlić je, zbog bavljenja kriminalnim poslovima, bio privođen od strane BIA da bi nakon intervencije tadašnjeg američkog ambasadora Vilijema Montgomerija, sa kojim je takođe bio u poslovnim vezama, bio oslobođen i proteran iz Srbije. I pored očiglednih veza sa kriminalom Fazlić je, sa trećim članom nekadašnje londonske studentske trojke Milanom Hasečićem, Jeremićevim venčanim kumom,  tada zaposlenim u banci “Goldman Sachs”, bio počasni gost u zgradi Predsedništva na Andrićevom vencu na inauguraciji Borisa Tadića u maju 2004. godine. Uz aktivnu asistenciju Jeremića, Fazlić i Hasečić su tu priliku iskoristili da budu viđeni u društvu novog predsednika Srbije što im je kasnije poslužilo kao ulaznica u mnoge mutne poslove i predstojeće privatizacije u Srbiji.

Tako će Hasečić, pozivajući se na veze sa kabinetom Borisa Tadića, odigrati svoju ulogu u Srbiji prilikom privatizacije “Knjaza Miloša”, lobirajući za fond “Salford”, klijenta svoje banke. Hasečićeve prljave igre oko preuzimanja “Knjaza Miloša” biće zaustavljene tek kada je pokojni lider Demohrišćanske stranke Vladan Batić javno obelodanio svoja saznanja o korupciji povezanoj sa Tadićevim kabinetom. Batić je tom prilikom eksplicitno pomenuo “Goldman Sachs” nakon čega je Hasečić po nalogu iz centrale banke morao hitno da napusti Srbiju. U istu će se vratiti sedam godina kasnije kada će postati član Upravnog odbora Teniskog saveza Srbije, u vreme kada je tim savezom rukovodio Vuk Jeremić.

Jeremić i Fazlić: Cimeri iz studentskih dana položili ispit iz balkanskog kriminala

Za razliku od Hasečića koji je hitno morao da se vrati u London, Damir Fazlić će ostati u regionu gde će sa promenljivom srećom mešetariti do današnjih dana. Nazivajući ga “kontroverznim biznismenom sa uticajnim prijateljima”, sajt BalkanInsight opširno je obradio portret Damira Fazlića koga su pratile optužbe da je švercer nuklearnog otpada, da pere novac i da se bavi sumnjivim poslovima. Kao dete bosanskih emigranata koji su se u Londonu obreli pre rata, Fazlić je stekao diplomu Londonske škole ekonomije, gde je tokom studiranja postao nerazdvojni prijatelj Vuka Jeremića i Milana Hasečića. Koristeći svoje kontakte kako bi zapadnim investitorima otvorio vrata Balkana i otvoreno se hvaleći svojim koruptivnim delovanjem, nazivajući ga eufemistički - “pristupom” , Damir Fazlić je uspeo da se umeša u brojne prljave poslovne poduhvate širom regiona.

Počeci “trange frange” biznisa Jeremića i Fazlića

Fazlić je karijeru započeo u kompaniji NatWest Markets, investicionom ogranku jedne od najvećih banaka u Britaniji, koju je režim Slobodana Miloševića angažovao kako bi pomogla u privatizaciji Telekoma Srbija. U svet mutnog biznisa Fazlića je uveo bivši britanski šef diplomatije Daglas Herd koji je posredovao prilikom prodaje Telekoma 1997. godine. Karijeru je nastavio u okviru firme “AC European Finance”, koja se bavila savetovanjem vlade BiH o postupcima privatizacije, a predstavnik firme u Bosni bio je upravo Fazlić. Kancelarija u Sarajevu je zatvorena u julu 2001. godine sa 50.000 evra duga, uz optužbe za prevaru koju je otkrila revizija OEBS, a koja nikada do kraja nije istražena niti procesuirana. Fazlić je kasnije bio umešan i u pokušaj privatizacije “Fabrika Duvana” koja ga je optužila za prevaru vrednu 250.000 dolara. Istraga pokrenuta protiv Fazlića, međutim, stopirana je zbog, kako je navedeno, teškoća na koje je tužilaštvo naišlo prilikom sakupljanja dokaza.

Od 2005. do 2008. godine aktivno je sarađivao sa tadašnjim albanskim premijerom Saljijem Berišom, gde je osnovao najmanje pet firmi sa Erionom Isufijem, zetom ministra saobraćaja i ćerkom premijera Beriše kao advokatom. Tokom 2008. godine pojavila su se pitanja o kupovini zemljišta u blizini Porto Romana, u predgrađu Drača i vezama sa premijerom Berišom. Kada su u tužilaštvu izdali nalog da se Fazlić privede na ispitivanje, on je, uz Berišinu pomoć, uspeo da napusti zemlju.

Ina Rama, bivša tužiteljka, trpela je različite pritiske nakon što je započela istragu o pranju novca. Od istrage se odustalo, pošto tužilaštvo nije dobilo odgovore na zahteve za dokumentima sa Kipra i iz BiH, a sakupljeni materijal nikada nije bio ispitan na sudu.

Fazlić je poslovno sarađivao i sa balkanskim tajkunskim kremom - vlasnikom sarajevskog "Dnevnog avaza" Fahrudinom Radončićem, Miroslavom Miškovićem, Vukom Hamovićem i Vojinom Lazarevićem. Taj tajkunski kartel pokušavao je da privatizuje profitabilne bh. firme poput sarajevskog “Energoinvesta”, a bili su zainteresovani za stavljanje pod kontrolu trgovine energentima u BiH i regionu zbog čega je Fazlić stekao nadimak “kralj energetike”.

Pored prijateljskih i skrivenih poslovnih odnosa, Jeremić je sa Fazlićem delio i posebno interesovanje za oblast energetike što će ga tokom angažovanja u Njujorku dovesti u kontakt sa moćnim kineskim privatnim kompanijama zainteresovanim da se po netržišnim uslovima dokopaju elektroenergetskih resursa u regionu, a posebno “Elektroprivrede Srbije”. Veze sa privatnim energetskim kompanijama iz Hong Konga Jeremić će kapitalizovati naplatom od nekoliko miliona evra koji će se sliti na račune njegove nevladine organizacije za potrebe kampanje za izbor za Generalnog sekretara UN, a potom i za predsednika Srbije kao rezervne pozicije ovog prikrivenog lobiste.

Platformu za nastavak Jeremićevog delovanja i zadovoljenje njegovih ličnih ambicija, nakon poraza u trci za izbor Generalnog sekretara UN, predstavljale su veze i kontakti koje je stekao tokom obavljanja funkcije u svetskoj organizaciji, ali i onima koje je stekao nemilice trošeći basnoslovne sume iz budžeta Republike Srbije u svrhu svoje lične promocije i vođenja svoje privatne diplomatije.

 

Generalna proba za prvi čin - ponavljanje je majka nauke

Put Jeremićevog temeljnog napredovanja na internacionalnoj ruti balkanskog kriminala bio je generalna proba i vežba za 5 godina ministrovanja koje smo detaljno istražili i predstavili u prvom delu dosijea. Da podsetimo: Vuk Jeremić je za 5 godina u Vladi Srbije, na mestu Tadićevog ministra spoljnih poslova, oštetio građane Republike Srbije, kojima danas pokušava da se dodvori pričajući o siromaštvu, kriminalu i korupciji, za vrtoglavo bezobraznih 11 miliona evra. Kroz basnoslovne cifre trošene na skupa putovanja privatnim avionima, noćenja od nekoliko hiljada evra, prevarantske ugovore sa firmama u Srbiji i netransparentne lobističke ugovore sa američkim kompanijama - Vuk Jeremić je kao nijedan ministar pre 2007. i nakon 2012. godine bukvalano pokrao građane Srbije. Sve to, predstavljalo je prvi čin u predstavi “Ministar za istraživanje ruda i gubljenje vremena u Vladi Srbije”. Drugi čin, predstavlja njegova “nevladina organizacija” za širenje mira u svetu CIRSD preko koje je do sada, potrošio blizu 8 miliona dolara. Rad ove organizacije karakteriše: netransparentnost aktivnosti, enormne sume iz kompanija i firmi sa kojima je sarađivao dok je bio ministar, i beskrupuloznost u laganju o izvorima finansiranja njegove kampanje. Finale Jeremićeve tragedije za građane Srbije ipak se neće dogoditi. Ministar za gubljenje vremena ostaće ipak samo to.

Tajni fondovi Tadićevog šefa diplomatije

7,5 miliona za Jeremićeve mutne poslove

Mada je svoju predsedničku kampanju Jeremić započeo lamentirajući nad siromaštvom u kojem nepravedno žive građani Srbije, podaci o finansijskim prihodima bivšeg šefa diplomatije pokazuju da on ni najmanje ne deli sudbinu svojih sunarodnika. I dok su građani Srbije svojim velikim odricanjima nastojali da popune rupe u državnom budžetu koje im je u nasleđe ostavila vlada čiji je Jeremić bio istaknuti član, bivši ministar i aktuelni pretendent na mesto predsednika Republike raspolagao je milionskim dolarskim iznosima koji su se na njegovim računima našli pod veoma sumnjivim okolnostima.

Lične kontakte i veze koje je, navodno služeći Srbiji, ostvario tokom predsedavanja GS UN, Jeremić je odmah po prestanku svog angažovanja na Ist Riveru iskoristio kako bi u Beogradu osnovao svoju nevladinu organizaciju koja je već u svom osnivačkom aktu istakla ambicije za globalno delovanje. Godine koje su usledile, pokazale su da je CIRSD zapravo predstavljao bazu i odskočnu dasku za Jeremićevu neuspelu kandidaturu za mesto Generalnog sekretara UN. Ono što je, međutim, posebno zanimljivo u slučaju organizacije za uhlebljenje Jeremića i njegovih odanih saradnika, jesu basnoslovni iznosi koji su, sa sumnjivim i netransparentnim motivima, u vidu donacija uplaćivani na njene račune.

Nakon prestanka obavljanja funkcije predsedavajućeg Generalnoj skupštini UN u septembru 2013. godine, Vuk Jeremić je u Beogradu registrovao dva pravna lica – najpre 18. septembra te godine osniva udruženje građana Centar za međunarodnu saradnju i održivi razvoj (CIRSD), a nešto kasnije, 4. novembra, i preduzetničku firmu “Vuk Jeremić PR Agencija za konsalting”. Iako je reč o dve različite forme pravnih lica, obe Jeremićeve tvorevine upisale su “Konsultantske aktivnosti” kao svoju glavnu delatnost. Iz te okolnosti jasno se nazire i stvarni razlog zbog kojeg je Jeremić, nakon CIRSD-a, registrovao i svoju posebnu preduzetničku firmu – lakši transfer milionskih iznosa na svoje privatne račune što u slučaju udruženja građana nije bilo moguće učiniti zbog brojnih zakonskih ograničenja. Za ovaj korak Jeremić se odlučio pre svega poučen iskustvom koje je stekao iz saradnje sa američkim lobističkim firmama “30 Point Strategies” i “Podesta Group” kada mu je postalo jasno da je konsalting idealna vrsta biznisa za legalizaciju astronomskih prihoda neobjašnjivog porekla i razloga uplate.

APR

Od septembra 2013. godine, pa do kraja januara 2017. godine, na lične račune Vuka Jeremića, kao i račune njegove preduzetničke Agencije za konsalting i nevladine organizacije CIRSD (čiji je Jeremić osnivač i predsednik), iz stranih izvora uplaćeno je više od 7,5 miliona američkih dolara. Taj iznos odnosi se samo na Jeremićeve račune u zemlji, ali ne i na račune koje izvesno on i njegovi saradnici poseduju u inostranstvu.

Primaoci uplata	Uplaćeni iznosi u USD
CIRSD	5.957.000,00
Vuk Jeremić PR Agencija za konsalting	1.335.000,00
Vuk Jeremić- privatni računi	226.000,00
UKUPNO	7.518.000,00

Jeremićevi milionski fondovi

Prema podacima o transakcijama preko deviznih i dinarskih računa samog Jeremića, njegove preduzetničke firme i nevladine organiazcije, do kojih je došla Medijska mreža Antidot, CIRSD-u su u tom periodu uplaćene donacije u iznosu od 5.957.000 dolara, Jeremićevoj preduzetničkoj firmi 1,33 miliona dolara, dok je na Jeremićev lični tekući i devizni račun “leglo” dodatnih 226.000 dolara.

U istom periodu Jeremić je sa svog deviznog računa uplatio “ličnu ušteđevinu” od 650.000 dolara na račun koji je njegova supruga Nataša Jeremić otvorila u Sjedinjenim Američkim Državama.

Od njujorških veza do hongkonških donatora

Prema podacima do kojih je došla Medijska mreža Antidot, među najznačajnijim donatorima CIRSD-a našle su se kompanije iz Hong Konga - “State Energy HK Limited” sa 2.970.000 USD, zatim fondacija “China Energy Fund Committee” sa ukupno uplaćenih 1.000.000 USD i “Fei Ying International Limited” sa uplatom od 300.000 dolara.

 

Među “donatorima” su se našli i “Horizon Companies Est Admin” iz Ujedinjenih Arapskih Emirata sa dve uplate u ukupnom iznosu od 200.000 dolara, a isti iznos od 200.000 USD na račun CIRSD-a uplatila je i kompanija “Brownstones Investment” iz Monaka.

Posebnu naklonost Jeremićev projekat dobio je od emirata Katar čija je misija pri UN CIRSD-u uplatila pomoć od 120.000 dolara, dok je ambasada te zemlje u Berlinu na račun beogradskog udruženja uplatila dodatnih 200.000 USD.

 

Pomoć nije izostala ni iz takozvanih poreskih rajeva odakle su dve kompanije (“China Environmental Energy Holdings” i “Estix Technology Corporation” sa Devičanskih ostrva) Jeremićevoj organizaciji uplatile ukupno 600.000 američkih dolara.

Tokom 2013. i 2014. godine CIRSD-u je uplaćeno i 180.000 evra sa računa kompanije “Smart Engineering Ltd” iz Švajcarske, a iz iste zemlje u julu 2015. godine stigla je i donacija od 50.000 dolara koju je uplatio švajcarsko-ruski biznismen srpskog porekla Miloš Relić. Nejasno je, međutim, ostalo da li je to bila protivusluga za mesto člana Upravnog odbora Teniskog saveza Srbije koje je, na predlog Vuka Jeremića Relić dobio šest meseci ranije, krajem decembra 2014. godine.

 

Uz još nekoliko manjih donacija (u iznosima od 10.000-25.000 dolara) ukupan priliv na račune CIRSD-a, u periodu 2013-2016. godine, dostigao je 5.957.000 dolara.

Da bi se sagledao stvarne razmere donacija koje su za svega tri godine uplaćene CIRSD-u, trebalo bi se podsetiti podataka o finansiranju nevladinih organiazcija u Srbiji koje je u januaru 2016. godine objavila “Poltiika”. Prema javno dostupnim podacima, najviše novca u periodu od deset godina u Srbiji dobili su Fond za humanitarno pravo Nataše Kandić (3,78 miliona dolara) i beogradski Fond za otvoreno društvo (3,72 miliona dolara) što su cifre koje izgledaju mizerno naspram CIRSD-ovih 6 miliona dolara za svega tri godine! Svega 600.000 dolara koje je za dve godine dobio Helsinški komitet za ljudska prava u Srbiji, naspram CIRSD-ovih prihoda izgleda još smešnije.

Preduzetnička agencija kao pokriće za sumnjive prihode

Shvativši da sa računa CIRSD-a neće biti jednostavno prebacivati ogromne sume novca na privatne račune, Jeremić je nekoliko meseci kasnije, u novembru 2013. godine, osnovao i preduzetničku firmu “Vuk Jeremić PR Agencija za konsalting”. Do kraja 2016. godine na račun tog pravnog lica iz različitih izvora uplaćeno je 1.335.000 američkih dolara.

Prema informacijama Antidota, taj iznos Jeremićevoj agenciji uplatila je fondacija “China Energy Fund Committee” od čega je deo od 333.333 USD uplaćen po istom ugovoru, ali od strane povezane kompnije iz Hong Konga “Fully Source LTD”. Novac je na Jeremićev račun uplaćen na osnovu ugovora o pružanju konsultantskih usluga koji je 15.11.2013. godine potpisan sa fondacijom “China Energy Fund Committee”. Simptomatično je da je ista ta fondacija uplatila donacije CIRSD-u u ukupnom iznosu od 1.000.000 američkih dolara.

 

U istom periodu, 2013-2016. godina, sa računa Jeremićeve preduzetničke agencije na njegov lični tekući račun prebačeno je 632.000 dolara u dinarskoj protivvrednosti (63.900.000 dinara). Iako je Jeremić taj iznos najverovatnije prebacio kao neto dobit svoje preduzetničke agencije, ono što je ostalo prekriveno velom tajne jeste odgovor na pitanje za koje je tačno konsultantske usluge fondaciji iz Hong Konga Jeremić mogao da prihoduje neverovatnih 1,3 miliona dolara plus bonus od 1.000.000 dolara koje je “zadovoljni klijent” donirao Jeremićevoj nevladinoj organizaciji?

Kapitalna laž Vuka Jeremića o izvorima finansiranja CIRSD-a

Gostujući 29. decembra 2016. godine u emisiji Pravi ugao, autorke Ljubice Gojgić, emitovanoj na RTV 1, Vuk Jeremić je izjavio da su CIRSD finansijski donirale isključivo kompanije koje nisu, niti imaju bilo kakvih poslovnih interesa u Srbiji. Međutim, podaci do kojih je došao istraživački tim Antidota, nedvosmisleno dokazuju da su u najmanje dva slučaja u pitanju bile privatne kineske kompanije koje su javno saopštile nameru i zainteresovanost za investiranje i učešće u privatizaciji preostalih profitabilnih državnih firmi u Srbiji, pa čak potpisivale i ugovore na tu temu.

VIDEO: Pogledajte laž Vuka Jeremića o finansiranju CIRSD-a

Kao što je već navedeno jedan od najvećih donatora CIRSD-a i Vuka Jeremića lično, bila je kineska fondacija “China Energy Fund Committee” sa ukupnom uplatom od 2.335.000 dolara. Javno dostupni podaci ukazuju da je ta fondacija osnovana i u potpunosti sponzorisana od strane šangajske privatne kompanije “China Energy Company Limited” (CEFC) koja predstavlja šesti najveći privatni konglomerat u Kini, sa godišnjim prihodom od oko 35 milijardi dolara. Kompanija je kotirana na najvažnijim berzama u svetu i nalazi se na Fortune Global listi 500 najvećih kompanija na svetu.

U evropskoj javnosti postala je poznata 2013. godine nakon velikih investicija u češku privredu u vrednosti od oko tri milijarde dolara. Uprkos tvrdnjama Jeremića da njegovi kineski finansijeri nemaju poslovnih interesa u Srbiji, zajedno sa još jednom privatnom kineskom kompanijom, “China Balkan Investment”, CEFC je u aprilu 2016. godine otvorio zajedničko regionalno predstavništvo u Beogradu. Na događaju kome je prisustvovao predsednik Srbije Tomislav Nikolić, predstavnici CEFC-a javno su obelodanili da su zainteresovani za “privatizacije velikih srpskih preduzeća u državnom vlasništvu, za projekte u poljoprivredi, saobraćajnoj i energetskoj infrastrukturi”. Iz te izjave nije teško zaključiti da se glavni cilj pomenutih kineskih kompanija u Srbiji odnosi na učešće u eventualnoj privatizaciji domaće Elektroprivrede što objašnjava i opsesivno Jeremićevo bavljenje pričom o privatizaciji EPS-a tokom izborne kampanje.

Pored CEFC-a, za ulaganja u oblasti energetike interesovanje je pokazala još jedna kompanija - donator CIRSD-a. U pitanju je kompanija “China Environmental Energy Holdings” čiji je vlasnik Bili Ngok u Srbiji poznat kao vlasnik “Serđa Takinija”, nekadašnjeg sponzora tenisera Novaka Đokovića, koji ga je i doveo u Srbiju 2011. godine. Ngok je tada najavljivao mogućnost otvaranja fabrike kod Niša koja će se baviti proizvodnjom energije, a u planu je bilo i otvarnje pogona modne kuće “Serđo Takini”.

“China Environmental Energy Holdings” bila je zainteresovana i za izgradnju Luke Beograd kod novog Pupinovog mosta o čemu se razgovaralo tokom 2015. godine, a najvažniji projekat za čiju realizaciju je 2011. godine bio potpisan i memorandum bilo je ulaganje više od dve milijarde evra u gradnju trećeg bloka u obrenovačkoj termoelektrani Nikola Tesla B i otvaranje površinskog kopa uglja Radljevo. Potpisivanju memoranduma u Beogradu 20. oktobra 2011. godine lično je prisustvovao Vuk Jeremić u svojstvu ministra spoljnih poslova. Nakon promene vlasti u maju 2012. godine, taj posao je stopiran, a Srbija je pokazala veću zainteresovanost za strateško partnerstvo u oblasti energetike sa tehnološki naprednijim nemačkim kompanijama što je kineske privatne konglomerate navelo da ulože novac u lobiranje za svoje interese.

Da se čitava igra vrti oko privatizacije "Elektroprivrede" Srbije svedoči i okolnost da je upravo to jedna od glavnih tema Jeremićeve predizborne kampanje. Stalnim uzbunjivanjem javnosti o navodnim tajnim pregovorima za prodaju EPS-a, Jeremić nastoji da od eventualnih investicija u EPS odvrati sve potencijalne konkurente svojih finansijera.

VIDEO: Vuk Jeremić u svojoj propagandnoj kampanji navodnom brigom za EPS lobira za svoje donatore

Koliko je Jeremićevo lobiranje potencijalno opasno po nacionalne interese Srbije svedoči i jedan komparativni primer i bura koja se u javnosti i Kongresu SAD podigla nakon saznanja da je Majkl Flin, bivši savetnik za nacionalnu bezbednost predsednika Donalda Trampa, u javnosti prećutao podatak da je iz Turske dobio 540.000 dolara za usluge lobiranja. Iznosi koje je za iste namene, ali u nemerljivo puta manjoj Srbiji dobio Jeremić, višestruko su veći u odnosu na ono što je Flina koštalo političke karijere. Posebno je nedopustivo to što je ne trepnuvši obmanuo građane Srbije o pravoj prirodi novca kojim se finansira njegova nevladina organizacija.

 

Račun u SAD – sigurna destinacija za Jeremićevu ušteđevinu

Pored sredstava koje je kao preduzetničku dobit prebacio na svoj privatni račun, Jeremić je prihodovao i dodatnih 226.000 dolara. Deo tog novca u iznosu od 180.000 USD Jeremić je primio po osnovu pružanja “konsultantskih usluga” firmama MGI Enterprises SL, MGI Supply LTD, MGI Trading LTD i Max Gas International LTD.

Ostatak novca koji je legao na Jeremićev privatni račun potiče od njegove gotovinske uplate od 206.000 dolara od čega je 160.000 obezbedio konverzijom dela novca koji je ranije prebacio sa preduzetničkog računa, dok je 46.000 dolara u kešu dodao iz “svog džepa”.

Od prikupljenih sredstava u iznosu od 858.000 dolara (632.000 prebačenih iz preduzetničke agencije i 226.000 od konsultantskih usluga i sopstvene uplate u kešu) Jeremić je 650.000 dolara prebacio na račun svoje supruge Nataše, koji je otvoren u “Citibank” u SAD. Uprkos obaveštenju poreskim organima Srbije da je novac koji je zaradio pružajući “konsultantske usluge” preneo na svoj inostrani račun za potrebe lečenja svoje supruge koja živi u SAD, postoji sumnja da novac koji je sklonio na sigurno, Jeremić sada koristi u kampanji za predsedničke izbore iako je finansiranje predizborne kampanje novcem poreklom iz inostranstva najstrože zakonom zabranjeno.

 

Iz svega navedenog može se zaključiti da je gotovo 1,5 miliona dolara novca kompanije “China Energy Compani Ltd” preko fondacije “China Energy Fund Committee” transferisano na Jeremićev preduzetnički račun koje je on kasnije uplatio na račun svoje supruge u SAD. Taj novac, zajedno sa novcem sa drugih inostranih računa, kasnije je vraćen u Srbiju i u vidu velikog broja manjih donacija uplaćen u fond iz koga se finansira Jeremićeva kampanja. Iako će u izveštajima nakon izbora te uplate biti prikazane kao novac domaćeg porekla, jasno je da je on suštinski poreklom iz inostranstva čime je Jeremić prekršio zakonsku zabranu u pogledu izvora finansiranja svojih izbornih aktivnosti.

Porodično carstvo nekretnina od 1.100 kvadrata

Deo imovine koju je Jeremić kroz razne kombinacije i mutne poslove stekao “služeći” državi Srbiji može se primetiti i kroz ogromnu kvadraturu koju poseduje nekoliko članova njegove najuže familije.

Prema zvaničnim podacima na samog Jeremića ne vodi se ni jedna jedina nekretnina u zemlji. Međutim, prema informacijama kojima raspolažemo, Vukova supruga Nataša poseduje dva stana na teritoriji beogradske opštine Vračar i to jedan od 146,85 i drugi od 37,45 kvadrata. Pored toga, na istoj lokaciji Nataša Jeremić je vlasnica garaže površine 15 metara kvadratnih.

Vukov otac, Mihajlo Jeremić, vlasnik je kuće od 97 kvadrata u Ježevici kod Čačka. Jeremić senior u svom posedu takođe ima i nešto više od 4 hektara poljoprivrednog i šumskog zemljišta. Mihajlo Jeremić se vodi i kao korisnik stana od 68 kvadrata koji se nalazi na teritoriji opštine Zvezdara.

Mihajlova supruga, a Vukova majka, Senija Buljubašić Jeremić u svom posedu ima stan na Zvezdari od 62 kvadrata, zatim stan od 120 metara kvadratnih na Vračaru, suvlasnica je stana od 96 kvadrata takođe na Zvezdari, dve kuće od 44 i 36 kvadrata u Ježevici gde poseduje i 7 hektara zemljišta.

 

Ratomir Lekić, otac Nataše Jeremić poseduje kuću od 64 metara kvadratnih u Vladimircima, stan površine 81 kvadrata na Novom Beogradu gde zajedno sa svojom suprugom Štefanijom Lekić poseduje i stan od 55 kvadrata. Pored zajedničkog stana koji deli sa suprugom, Štefanija Lekić u svom posedu ima još četiri stana ukupne površine 332 kvadrata.

Prema navedenim podacima Jeremićeva najuža familija poseduje čak 1.107 kvadrata stambenog prostora, i najmanje 11 hektara zemljišta. Redakciji Antidota poznate su adrese svih nekretnina u posedu Jeremićeve uže familije, ali zbog odredbi Zakona o zaštiti podataka o ličnosti te informacije nećemo objaviti.

Iako je polovina istraživačkog tima Antidota  poslednjih mesec dana pre objavljivanja ovog teksta gotovo isključivo bila angažovana na prikupljanju odgovora učesnika u mutnim poslovima i novčanim transakcijama koje se vezuju za ime Vuka Jeremića, svi akteri umešani u ove afere na naša pitanja odgovarali su zidom ćutanja. Očigledno u strahu pred neoborivim dokazima koje smo izneli u dva dela dosijea o Vuku Jeremiću, on, njegovi saradnici i finansijeri pokušavaju ćutanjem da spreče bilo kakvu dalju diskusiju o otkrivenim malverzacijama i na taj način štetu u postojećoj situaciji svedu na minimum. Međutim, ono što su Jeremić i njegovi saradnici obuzeti izbornim procentima zaboravili to je prosta činjenica da postavljena pitanja neće nestati kao posledica njihovog ćutanja. Izbori će možda i proći bez njihovog odgovora, ali pitanja će ih i dalje čekati a za njih će saznavati sve veći i veći broj građana Srbije.

Pored građana Srbije koji svoj glas neće pokloniti kandidatu koji se umesto odgovorima na dokazane optužbe brani ćutanjem, od suštinske je važnosti za vladavinu prava da se ovim povodom oglasi i Republičko javno tužilaštvo od koga se očekuje pokretanje istrage i ispitivanje relevantnosti svih dokaza koje smo prikupili. Tužilaštvo ne sme da dozvoli da predsednička kanidatura ili eventualno osnivanje političke stranke nakon izbora nekome obezbede imunitet od krivičnog gonjenja za učinjena krivična dela.

Na pitanja Medijske mreže Antidot o novčanim uplatama pomenutim u ovom tekstu i okolnostima pod kojima su one nastale Vuk Jeremić nije dao odgovore. Do trenutka objave ovog teksta odgovore na pitanja o svojim namerama za investiranje u Srbiji nisu nam dostavile ni kineske kompanije "China Energy Company Ltd" i "China Environmental Energy Holdings".

****

Pitanja na koja Vuk Jeremić nije odgovorio:

1. Da li vam je kao potpisniku Ugovora o prenosu prava na nepokretnostima (br.. 3043-19) sa "Energoprojektom", od 30.05.2012, u trenutku potpisivanja bilo poznato da ste tim aktom oštetili državu Srbiju za 5,3 miliona evra?
2. Po čijem nalogu su angažovane proceniteljske kuće radile samo procenu zemljišta bez objekata u Limi i ko je kasnije odlučio da tu procenu u ugovoru lažno prikaže kao objedinjenu procenu zemljišta i objekata na tom zemljištu?
3. Kako je moguće da se Zaključak vlade br. 464-3469/2012 koji se pominje kao osnov ugovora, nije nalazio na dnevnom redu sednice od 24. maja 2012. niti se pominje u izveštaju na vladinom sajtu o odlukama donetim na sednici održanoj tog dana?
4. U kakvim ste ličnim i poslovnim vezama sa direktorom "Energoprojekta" Vladimirom Milovanovićem? Od kada datira vaše poznanstvo?
5. Par dana nakon potpisivanja pomenutog ugovora u okviru južnoameričke turneje (1-6.06.2012) boravili ste u poseti Peruu. S kim ste se sve sastali u okviru posete toj zemlji? Da li se na nekom od vaših susreta u Peruu razgovaralo o zemljišnim parcelama koje su predmet pomenutog ugovora, pitanju njihovog prenosa novom vlasniku i izdavanju potrebnih dozvola "Energoprojektu" za predviđene radove na njima?
6. Vi ste takođe potpisali i ugovor sa američkom firmom "Podesta Group" 2011. godine. Po tom ugovoru Podesti je isplaćeno 900.000 dolara. Koje poslove lobiranja je ta firma zauzvrat izvršila u korist države Srbije?
7. Da li je Podesta na bilo koji način bila uključena u lobiranje u korist vašeg izbora za mesto predsedavajućeg Generalnoj skupštini UN 2013?
8. Prema jednom od Podestinih meilova koje je objavio sajt Vikiliks, vi ste 2015. nastojali da se sretnete sa Džonom Podestom. Da li je do tog susreta ikada došlo i šta je bio vaš motiv za njega?
9. Da li ste kasnije imali saradnju sa Podestom i da li vam je ta firma pružala lobističke usluge prilikom vaše kandidature za GS UN 2016?
10. U pregledu troškova vaših putovanja u periodu od 2007-2012. avionske karte za komercijalne letove gotovo isključivo su kupovane preko firme „Aeroklub“. Po kom kriterijumu i u kojoj proceduri ste izabrali baš tu firmu za ekskluzivnu saradnju sa institucijom koju ste vodili?
11. Ista firma, u istoj ulozi, pojavljuje se i u slučaju Teniskog saveza Srbije u vreme dok ste bili predsednik tog saveza. Možete li da objasnite prirodu vašeg odnosa sa vlasnikom firme i koincidenciju da je pretežan deo njenih poslova bio vezan za institucije kojima ste vi rukovodili?
12. Tokom obavljanja funkcije ministra spoljnih poslova 12.07.2011. posetili ste Trinidad i Tobago. Prevoz iznajmljenim avionom “Prince aviation” koštao je 1.629.450 dinara ili oko 16.000 evra. Kojim političkim ili ekonomskim razlozima i rezultatima posete je bio opravdan taj trošak?
13. Takođe, o državnom trošku boravili ste u privatnoj poseti Londonu od 02-04.07. 2011. kada ste prisustvovali finalnom meču teniskog turnira Vimbldon i kasnije privatnoj proslavi Novaka Đokovića. Put za London je plaćen 537.400 dinara, boravak u hotelu Hayat Regency London 613 GBP dok ste na ime dnevnica podigli 126 GBP. Da li ste tim postupkom u privatne svrhe zloupotrebili funkciju i državne resurse koji su vam bili stavljeni na raspolaganje?

14. Kakva je priroda vaših odnosa sa Damirom Fazlićem? Od kada datira vaše poznanstvo, da li ste imali zajedničke poslove i da li ih imate sada? O kojim tačno poslovima je reč?

15. Da li ste vi obezbedili Fazliću i Milanu Hasečiću da prisustvuju inauguraciji Borisa Tadića 2004. godine?

16. Kakva je priroda vaših odnosa sa Hasečićem i od kada datira vaše poznanstvo sa njim? U kakvim ste poslovnim odnosima bili ili ste sada sa njim?

17. Da li ste upoznati sa Hasečićevom ulogom tokom preuzimanja akcija kompanije “Knjaz Miloš” i privatizacije nekih drugih firmi u Srbiji? Da li ste na bilo koji način i vi učestvovali u tim poslovima?

18. Da li su vam poznati razlozi zbog kojih je Hasečić iznenada napustio Srbiju u jeku nekih svojih bitnih poslova?

19. Tokom gostovanja u emisiji Pravi ugao, autorke Ljubice Gojgić, emitovane na RTV 1, 29. 12. 2016, izjavili ste da su CIRSD finansijski donirale isključivo kompanije koje nisu, niti imaju bilo kakvih poslovnih interesa u Srbiji. Prema podacima do kojih smo došli, u najmanje dva slučaja u pitanju su privatne kineske kompanije koje su javno saopštavale nameru i zainteresovanost za učesšć u privatizaciji preostalih profitabilnih državnih firmi u Srbiji. Zbog čega ste tom prilikom obmanuli javnost Srbije o izvorima finansiranja vaše organizacije i vas lično?

20. Šta je bio motiv tih kompanija da finansijski pomažu vaše udruženje i vas privatno? Da li ste na bilo koji način lobirali u korist poslovnih interesa tih kompanija?

21. U istoj emisiji rekli ste da su svi finansijeri CIRSD-a ugledne međunarodne kompanije. U većini slučajeva, osim šturih podataka o registrciji, pretragom zvaničnih podataka nije moguće pronaći čime se te kompanije bave što ukazuje na to da je reč o fiktivnim poslovnim društvima. Da li možete da nam otkrijete čime se bave i na kojim tržištima posluju sledeće kompanije- donatori CIRSD-a: “Horizon Companies Est Admin”, “Brownstones Investment”, “Estix Technology Corporation” i “Smart Engineering Ltd”?

22. Kakva je priroda vaših odnosa sa Milošem Relićem, donatorom CIRSD-a i članom UO Teniskog saveza Srbije u vreme vašeg rukovođenja tim savezom?

23. Da li možete da nam otkrijete detalje saobraćajne nesreće u kojoj je učestvovao vaš otac Mihajlo koja se dogodila pre vašeg porodičnog preseljenja u London? Da li je on ikada sudski odgovarao za posledice te nesreće i kakva je bila presuda?